Ik zat tegenover de directeur van een busonderneming. Hij moest afscheid nemen van twaalf medewerkers en had mij gevraagd te helpen met zijn speech. Ze hadden jaren voor hem gewerkt, hij kende ze allemaal en wilde daarom twaalf persoonlijke verhalen. Dat vond hij lastig. En daarom zat ik er dus.
Achter hem hing een foto van een boot en op z’n bureau zag ik nog een boot, maar dan als miniatuur. Duidelijk een botenliefhebber en ik zei tegen hem: ‘Waarom geven we niet iedereen een naam van een boot met de daarbij behorende eigenschappen.’ Even bleef het stil, toen zei hij: ‘Als jij denkt dat je dat kan.’
En zo werd de immer ijverige klusjesman aan het eind van z’n carrière omgedoopt tot De Kolibri, een wendbaar bootje, dat nooit stil lag. En een zeer zwijgzame chauffeur met 25 dienstjaren op de teller waarvan 20 dagen ziek, kreeg de naam De Stille Kracht. Een boot, die onverstoorbaar z’n werk deed en nauwelijks averij kende. En dat dus twaalf keer. Dit klinkt wellicht een tikje kinderachtig, maar in een volle zaal, waar een zenuwachtig vrolijke stemming heerste, werkte dit erg goed. Het afscheidscadeau dat hij ze gaf, had trouwens ook een nautisch karakter. Alle twaalf mochten met partner een cruise op de Middellandse Zee gaan maken. Toen hij mij dat vertelde, zei ik tegen hem ‘Stuur je ze weer naar Barcelona. Zullen ze leuk vinden.’ Waarop hij zei: ‘Grappig Harry. Kun je die ook nog even in de speech stoppen?’
Terug naar de homepage
